Cruceiro Graner
En outubro de 2021, Fran Martínez e Diego M. Buceta, gozan dunha semana de residencia en Graner, Barcelona. Este espazo-tempo permítelles continuar traballando nas súas propias propostas neste espazo privilexiado que é Graner.
Ademais de espazo de creación, ambos artistas participan no encontro de clausura de FF90, un laboratorio de encontro de artistas dunha mesma xeración (os 90).
Unha oportunidade para coñecer o contexto da danza e as artes vivas en Barcelona e xerar novas sinerxias e encontros con artistas e xestores/as de diferentes estruturas da cidade.
Pentecostés
“Ao chegar o día de Pentecostés, estaban todos reunidos nun mesmo lugar. De súpeto veu do ceo un estrondo como un refacho impetuosa, que encheu toda a casa na que se atopaban. Aparecéronselles unhas linguas como de lume que se repartiron e pousáronse sobre cada un deles; quedaron todos cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar noutras linguas, segundo o Espírito concedíalles expresarse.”
Feitos dos Apóstolos, 2, 1-5
O que acontece en Pentecostés parece maxia. Pero non o é. Non é un milagre. Non é unha revelación. Non é nada importante que pasará á Historia. En realidade non é nada sumamente relevante. É fráxil. E é forte. É un fío de luz a través dun muro de pedra.
Pentecostés é querer ver. É un acto de fe.
Esta é a acción sinxela que Diego fai obsesivamente desde hai uns anos para reafirmar o seu apoio plantar e recolocar o seu centro.
Esta é a rutina que Fran repite día tras día. Pregúntase que é o que procura insistindo nestes movementos unha e outra vez.
Belén está empeñada en mostrar ao mundo unha imaxe de forza. Dúbida de se realmente é forte ou pensa que o é.
Accións. Prácticas. Rituais. Movementos que repetimos unha e outra vez, día tras día. Case sen cansarnos, case sen darnos conta. Unha liturxia pagá na procura dun instante.
Fran Martínez
Nacín no Pirulí, como toda unha xeración de viguesxs, fai 34 anos. Fascinado polas posibilidades que despregan os proceso de creación, as preguntas que deixa no aire, os lugares da incerteza, o pensar a nosa relación co mundo a través do corpo que se move, a práctica compartida. Vivín en Vigo, Lisboa, Madrid e pasei tempadas en Bruselas, dando espazo ao desexo de bailar. Tiven a oportunidade de traballar con xente que quero e admiro e que alimenta este meu "affaire" coas artes do movemento.