Luísa Saraiva

Bocarra significa boca ou fauces moi grandes e abertas. En Bocarra explorarei a mecánica do corpo en movemento como instrumento sonoro, partindo do repertorio polifónico feminino sobre a violencia, os sentimentos de amargura e a estranxeiría da Península Ibérica. Entendendo moitas destas cancións como tradicións de inconformismo e como resistencia velada e non resolta fronte aos roles heteronormativos, traballaremos coas posibles encarnacións evocadas e as particulares calidades vocálicas destas formas musicais. Exploraremos o vocabulario de movemento que trata sobre o continuo e os límites entre o coidado e a violencia dentro da proximidade física. Os corpos colócanse discursiva e performativamente na voz, e son formados e transformados polas voces que os producen. Xunto cos intérpretes Luisa Alfonso e Alexandre Achour, quero traballar coreográficamente con formas de cante e con corpos no espazo, traballando a través de técnicas de movemento, respiración e fraseo e máis aló de categorías binarias e exclusivas de rexistros e rangos vocais.

Desexo investigar sobre as primeiras tecnoloxías que teñen como obxectivo facer o son visible, tanxible ou incorporado (como o eidófono ou o tonógrafo do século XIX), dispositivos de axuda ao fala (como larinxes artificiais e amplificadores de son), obxectos e dispositivos analóxicos que poden mellorar, desprazar ou reconfigurar os procesos de produción de son no corpo humano. Para este proxecto, estou a traballar en estreita colaboración cos artistas sonoros Francisco Antão e Inês Tartaruga Água para construír instrumentos personalizados para facer visibles o son e as voces. Partindo dunha comprensión encarnada da relación entre o noso propio corpo e os instrumentos musicais como seres orgánicos, construiremos obxectos/instrumentos que funcionan como extensións dos órganos internos, a respiración e o corpo físico, e que se activan a través do movemento e os xestos.