“Ao chegar o día de Pentecostés, estaban todos reunidos nun mesmo lugar. De súpeto veu do ceo un estrondo como un refacho impetuosa, que encheu toda a casa na que se atopaban. Aparecéronselles unhas linguas como de lume que se repartiron e pousáronse sobre cada un deles; quedaron todos cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar noutras linguas, segundo o Espírito concedíalles expresarse.”
Feitos dos Apóstolos, 2, 1-5
O que acontece en Pentecostés parece maxia. Pero non o é. Non é un milagre. Non é unha revelación. Non é nada importante que pasará á Historia. En realidade non é nada sumamente relevante. É fráxil. E é forte. É un fío de luz a través dun muro de pedra.
Pentecostés é querer ver. É un acto de fe.
Esta é a acción sinxela que Diego fai obsesivamente desde hai uns anos para reafirmar o seu apoio plantar e recolocar o seu centro.
Esta é a rutina que Fran repite día tras día. Pregúntase que é o que procura insistindo nestes movementos unha e outra vez.
Belén está empeñada en mostrar ao mundo unha imaxe de forza. Dúbida de se realmente é forte ou pensa que o é.
Accións. Prácticas. Rituais. Movementos que repetimos unha e outra vez, día tras día. Case sen cansarnos, case sen darnos conta. Unha liturxia pagá na procura dun instante.
A comezos do verán de 2016, Belén, Fran e Diego comezaron o seu proxecto xuntxs que bautizaron co nome de prácido·domingo, co obxectivo principal profundar na linguaxe do corpo a partir da investigación nas técnicas interpretativas de adestramento físico ligadas ao Aikido, a danza contemporánea e ao teatro físico.
Nacín no Pirulí, como toda unha xeración de viguesxs, fai 34 anos. Fascinado polas posibilidades que despregan os proceso de creación, as preguntas que deixa no aire, os lugares da incerteza, o pensar a nosa relación co mundo a través do corpo que se move, a práctica compartida. Vivín en Vigo, Lisboa, Madrid e pasei tempadas en Bruselas, dando espazo ao desexo de bailar. Tiven a oportunidade de traballar con xente que quero e admiro e que alimenta este meu "affaire" coas artes do movemento.
Formeime en teatro e danza a través da academia. Agora continúo a miña aprendizaxe replantexándome a miña propia práctica, tratando de aliarme co tempo e con outras voces que, como a miña, imaxinan outras maneiras de facer.
Creo cousas en torno ás artes do movemento e as artes vivas, só ou aliado con outros corpos. Dende fai uns anos, xunto a Belén Bouzas e Fran Martínez compoñemos baixo o abrigo de Pálido Domingo. Fora disto, cada encontro é unha oportunidade para seguir pensando xuntas e dar forma mediante o corpo a ditos pensamentos.