Cruceiro Graner
En outubro de 2021, Fran Martínez e Diego M. Buceta, gozan dunha semana de residencia en Graner, Barcelona. Este espazo-tempo permítelles continuar traballando nas súas propias propostas neste espazo privilexiado que é Graner.
Ademais de espazo de creación, ambos artistas participan no encontro de clausura de FF90, un laboratorio de encontro de artistas dunha mesma xeración (os 90).
Unha oportunidade para coñecer o contexto da danza e as artes vivas en Barcelona e xerar novas sinerxias e encontros con artistas e xestores/as de diferentes estruturas da cidade.
Pentecostés
“Ao chegar o día de Pentecostés, estaban todos reunidos nun mesmo lugar. De súpeto veu do ceo un estrondo como un refacho impetuosa, que encheu toda a casa na que se atopaban. Aparecéronselles unhas linguas como de lume que se repartiron e pousáronse sobre cada un deles; quedaron todos cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar noutras linguas, segundo o Espírito concedíalles expresarse.”
Feitos dos Apóstolos, 2, 1-5
O que acontece en Pentecostés parece maxia. Pero non o é. Non é un milagre. Non é unha revelación. Non é nada importante que pasará á Historia. En realidade non é nada sumamente relevante. É fráxil. E é forte. É un fío de luz a través dun muro de pedra.
Pentecostés é querer ver. É un acto de fe.
Esta é a acción sinxela que Diego fai obsesivamente desde hai uns anos para reafirmar o seu apoio plantar e recolocar o seu centro.
Esta é a rutina que Fran repite día tras día. Pregúntase que é o que procura insistindo nestes movementos unha e outra vez.
Belén está empeñada en mostrar ao mundo unha imaxe de forza. Dúbida de se realmente é forte ou pensa que o é.
Accións. Prácticas. Rituais. Movementos que repetimos unha e outra vez, día tras día. Case sen cansarnos, case sen darnos conta. Unha liturxia pagá na procura dun instante.
As vacacións máis longas
Igual que Allen soñaba con Rockland e cunha longa viaxe ata a porta da súa casa de campo na noite de Occidente, eu soño con chegar despois dunha longa travesía ata esa paisaxe rochosa onde xa non soa mái que o ulular do vento. Un saco de ósos que vaga arrastrado como un cadáver vivo e que busca elevarse e desaparecer, mesturándose co po e as estrelas. E así deixar de ser algo. E así ser felizmente parte de todo.
-Estou contigo en Rockland
nos meus soños ti camiñas chorreando dunha viaxe por mar
sobre a autoestrada que atravesa América asolagada en bágoas
ata a porta da miña casa de campo na noite
de Occidente–
Diego M. Buceta
Formeime en teatro e danza a través da academia. Agora continúo a miña aprendizaxe replantexándome a miña propia práctica, tratando de aliarme co tempo e con outras voces que, como a miña, imaxinan outras maneiras de facer.
Creo cousas en torno ás artes do movemento e as artes vivas, só ou aliado con outros corpos. Dende fai uns anos, xunto a Belén Bouzas e Fran Martínez compoñemos baixo o abrigo de Pálido Domingo. Fora disto, cada encontro é unha oportunidade para seguir pensando xuntas e dar forma mediante o corpo a ditos pensamentos.